Są w naszej szkole tacy Ludzie, którzy wiedzą jak czynić Dobro. Mają Niewidzialne Dłonie! I wcale się z tym nie ogłaszają, nie czekają na brawa. To tacy Ludzie, którzy potrafią sprawić, że ktoś poczuje się lepiej.

Skąd wiem? Bo do mnie też przyszli. Wieczorem, po cichutku. Zapukali do drzwi i.. uciekli! Zostawili kosz pełen smakołyków i… uśmiechy na twarzach domowników. Przypomnieli to, o czym łatwo zapomnieć- szczególnie teraz, w czasach pandemii.

Że dobro zawsze wraca. Że warto się postarać, zrobić coś dla drugiej osoby.  

Że warto być dla człowieka… CZŁOWIEKIEM.

 

Dziękuję niewidzialnym dłoniom, które rozpoczęły ten łańcuszek dobra. I czerpię inspirację. Być może pozostali Uczniowie naszej szkoły również się zainspirują… i na progu Kogoś, kto potrzebuje zostawią „Uśmiech” J