Lubimy takie święta. Dosyć nieoczywiste, luźne, niewymuszane i totalnie spontaniczne. 

Sama idea stworzenia "przytulanej" kampanii narodziła się w Australii, gdy w 2004 roku Juan Mann wyszedł na ulice Sydney z transparentem "Darmowe przytulanie". Początkowo pomysł spotkał się ze zdziwieniem przechodniów, później został ciepło przyjęty. Podobnie dzieje się w Lublinie. Jak nam powiedział Michał Dunin, jeden z koordynatorów Dnia Przytulania, w Polsce pierwsze osoby przytulały obcych ludzi na ulicach już 4 lata temu. Były to jednak pojedyncze grupki, akcja nie była zorganizowana.

24 czerwca ustanowiony został Polskim Dniem Przytulania dopiero w ubiegłym roku. Pod petycją w tej sprawie podpisało się ponad 135 tys. osób z całego kraju. Coraz więcej Polaków jest zainteresowanych udziałem w imprezie.

Polski Dzień Przytulania!

Niemcy mają zwyczaj mówić, że dzień przytulania odpędza złe emocje i całkowicie się z tym zgadzamy. Ten prosty gest nie wymaga słów. Kojarzy się nam z czułością i miłością, a także ze zrozumieniem, współczuciem i empatią w ogóle. 

Dzisiejsza data, 24 czerwca, motywuje nas do tego, by po prostu przytulić naszych bliskich. Święto zostało stworzone, by wlać odrobinę miłości do serc naszych najbliższych. Pomysłodawca założył, że niechętne do wyrażania uczuć publicznie społeczeństwo amerykańskie będzie zobligowane do dzielenia się miłością na ulicach tego jednego dnia.

Przytulanie przede wszystkim odpędza strach i potwierdzono, że uspokaja ciśnienie krwi. Dołóżmy do tego wzmocnienie odporności i pomoc w zwalczaniu wszelkich blokad i niepewności. Ponadto według statystyk ludzie spędzają godzinę miesięcznie przytulając się. To bardzo prosta, lecz szalenie ważna forma komunikacji niewerbalnej. 

A teraz odmaszerować i iść poprzytulać się do rodziców!

Zapraszamy Was do zaplanowania wakacji. Warto zrobić sobie listę z wyzwaniami, które codziennie będziecie realizować! To świetna zabawa i spełnianie swoich marzeń! Wakacje to doskonały czas na ich realizację! Proponujemy kilka różnych list. Wybierzcie sobie tą, która do Was pasuje lub wykonajcie swoją :)

 

Tata to osoba niezwykle ważna nie tylko w życiu małego dziecka, ale także dorosłego i dojrzałego dziecka. A jednak Dzień Matki jest obchodzony ze znacznie większym rozmachem i znacznie dłużej niż dzień Ojca, który w Polsce oficjalnie pojawił się dopiero w 1965 roku. Pokolenie obecnych dziadków, dnia ojca w okresie dzieciństwa swoich dzieci nie obchodzili. Obecnie sytuacja się zmienia, maluchy na równi celebrują święto mamy jak i taty. Najlepsze życzenia dla wszystkich tatusiów!

Wykonaj kartkę dla taty!

Kartka z „wyskakującym” napisem

Materiały: 2 kartki papieru A4 w różnych kolorach, z czego przynajmniej jedna powinna być grubsza (będzie stanowić okładkę), drukarka, nożyk do papieru, podkładka, linijka, klej do papieru lub taśma dwustronna.
Wydrukuj szablon z napisem na cieńszej kartce. Uwaga, szablon jest przygotowany na wydruk A4 czyli laurka po złożeniu ma format zeszytowy. Jeśli chcesz przygotować laurkę tradycyjnych rozmiarów w opcjach drukowania zaznacz wybierz opcję „skaluj” i ustaw na 50%. Napis jest w lustrzanym odbiciu specjalnie, żeby nie było widać druku na laurce. Wytnij laurkę. Natnij nożykiem litery według wzoru i zegnij je jak na ilustracji. Następnie przygotuj drugą kartkę, złóż ją na pół. Jeśli robisz małą kartkę przetnij kartkę A4 na pół i wtedy złóż jedną z części. Naklej środkową część kartki (tę z napisem) na grubszą kartkę. Wystarczy delikatnie posmarować klejem tylko górny i dolny margines kartki z napisem. Kartka gotowa.

Kartka z obrazkiem

Materiały: dwie kartki A4 grubszego papieru w różnych kolorach, papier kolorowy gruby, ewentualnie zdjęcie, nożyczki, klej do papieru, ewentualnie kredki, mazaki, drukarka.
Przygotuj bazę kartki. W zależności od tego czy ma być pionowa czy pozioma przetnij kartkę A4 wzdłuż lub wszerz na pół (na naszym zworze z rakietą laurka jest pionowa). Złóż kartkę na pół. Zrób teraz od strony zgięcia dwa równoległe nacięcia (w odstępie 1-1,5 cm) na długość ok. 2 cm. Otwórz kartkę i palcem przepchnij nacięty fragment tak by schował się w środki i stworzył schodek wewnątrz laurki. Do tego schodka, który powoduje efekt trójwymiarowości, możesz przykleić to, co ma być elementem ozdobnym kartki: rakietę, serce, kwiaty, piłkę czy swoje zdjęcie. Jeśli jest taka potrzeba możesz zrobić więcej schodków, mogą być różnej długości-wysokości, dzięki temu przyklejone do nich elementy będą bliżej lub dalej. Pamiętaj, aby przygotowywany przez ciebie ozdobne elementy nie był zbyt wysoki, bo w przeciwnym razie po złożeniu kartki będzie wystawał poza jej obręb. Na koniec przyklej na zewnątrz okładkę laurki, czyli jeszcze jedną kartkę, tak aby zasłonić nacięcia. Ozdób ją tej samej konwencji co środek. Kartka gotowa.

Noc Świętojańska

NOC KUPAŁY

Wianki na Wiśle w Kazimierzu Dolnym, fot. Gosia Świderek / Źródła

Noc kupały to święto pierwotnie obchodzone przez pogańskich Słowian z różnych części Europy (a także w podobnym kształcie przez ludy germańskie, ugrofińskie, bałtyckie) podczas letniego przesilenia, w nocy z 21 na 22 czerwca, czyli podczas najkrótszej nocy w roku. W roku przestępnym (tak jak teraz) przesilenie przypada na przełomie 20 i 21 czerwca.

Święto to w tradycji ludowej kończyło cały cykl obrzędów (rozpoczynający się od zaduszek) mający zapewnić powrót na ziemię „czasu życia”, a więc czasu urodzaju, dobrobytu i szczęścia. Noc Kupały (zwana też w zależności od regionu, kupalnocką, sobótką czy palinocką) poświęcona żywiołom wody i ognia i związanych z nimi odpowiednio Słońcu i Księżycowi, była świętem miłości, płodności, radości, zdrowia i urodzaju.

Najważniejszym elementem kupałowych obrzędów były ogniska, które rozpalano w pobliżu płynącej wody. Wieczorem wygaszano paleniska w całej wsi po czym ludzie udawali się na miejsce świętowania. Ogień rozpalano rytualnie – wykorzystywano do tego drewniane koło z piastą, które nakładano na wbity w ziemię drewniany kołek, koło wcześniej okręcano słomą zanurzoną w smole. Następnie kręcono kołem tak szybko i długo, aż pod wpływem tarcia zajmowało się ono ogniem. Toczono je wówczas do przygotowanego wcześniej dużego stosu i rozpalano ogromny ogień. W niektórych regionach ogień rozpalano pocierając o siebie dwie deski tak długo, aż skrzesały one iskrę. Do ognia wrzucano zioła mające uzdrawiające i oczyszczające moce. Przez całą noc tańczono dookoła ognia oraz rytualnie przeskakiwano przez niego – skok przez płonące ognisko miał wypędzić ze skaczących złe moce, uchronić przed chorobami, zapewnić płodność i pomyślność.

Święto było ważne zwłaszcza dla młodych, którzy nie posiadali jeszcze partnera czy partnerki. Dziewczęta wróżyły sobie na temat zamążpójścia puszczając na wodę uwite z kwiatów i ziół wianki z wplecionym w nie łuczywem lub, później, świeczką. Od tego co stało się z wiankiem zależeć miał los dziewczyny. Jeśli wianek spłonął lub utonął, oznaczać to mogło staropanieństwo lub chorobę, jeśli odpłynął daleko przez nikogo nie wyłowiony, dziewczyna miała jeszcze poczekać na zamążpójście. Jeśli natomiast jakiś kawaler wyłowił wianek dziewczyny, to on właśnie miał stać się w przyszłości jej mężem. Podczas Nocy Kupały młodym wolno było więcej niż zwykle, mogli oni oddalić się sam na sam z ulubieńcem lub ulubienicą i nikt ze starszych nie mógł mieć o to pretensji (czas święta w kulturze ludowej był czasem odwróconym, można było pozwalać sobie na zachowania niedopuszczalne w „zwykłym” czasie).

Zwyczajem związanym z Nocą Kupały było też poszukiwanie kwiatu paproci, który zakwitać miał tylko na tę jedną noc a swojemu znalazcy miał przynieść szczęście i bogactwo. Dla zakochanych młodych była to doskonała okazja do romantycznej wędrówki po lesie. Dopiero po nocy kupały można było bez obaw zażywać kąpieli w stawach, jeziorach czy rzekach, ponieważ moc zamieszkujących akweny demonów (utopców, wodników, topielic) słabła i nie były one w stanie wyrządzić kąpiącym się krzywdy.

Pogańskie zwyczaje związane z Nocą Kupały były tak silnie zakorzenione w ludowej kulturze, że pomimo starań, kościołowi nie udało się ich wykorzenić. Zostały (podobnie jak wiele innych pogańskich rytuałów) zasymilowane i włączone do oficjalnego kalendarza świąt chrześcijańskich jako Noc Świętojańska, czyli wigilia święta Jana Chrzciciela, obchodzona z 23 na 24 czerwca. Podczas nocy świętojańskiej odbywał się obrzęd święcenia wody, w kościołach święcono też lecznicze zioła. Jednak główne elementy święta nie zmieniły się znacznie, nadal palono ogniska, przez które skakano, puszczano wianki i szukano kwiatu paproci.

Obecnie zwyczaje związane z Nocą Kupały i Nocą Świętojańską, coraz częściej „odkurzane są” są podczas różnorodnych imprez organizowanych w miastach, miasteczkach i na wsiach, jednak zatraciły one już swoje pierwotne, magiczne znaczenie i są po prostu okazją do dobrej zabawy.

Może uda Wam się dzisiaj upleść wianek z kwiatów polnych! Pogoda ma być sprzyjająca spacerom :)

22 czerwca to Dzień Kultury Fizycznej, który ma na celu propagowanie aktywności fizycznej i zdrowego stylu życia. Związany jest z kulturą społeczeństwa, na którą składa się troska o własne samopoczucie, zdrowie psychiczne oraz fizyczne. Obejmuje rozwój sprawności i wydolności fizycznej, a także kształtowanie poprawnej postawy ciała. Aktywność fizyczna wpływa na stan zdrowia, zwiększając także odporność organizmu, dlatego ważne jest abyśmy pamiętali o tej sferze naszego życia. Jak zatem wygląda sprawa aktywności fizycznej wśród Polaków?

Pozytywna zmiana postrzegania aktywności fizycznej obserwowana jest od lat 90. Każdego roku przybywa osób, które deklarują przynajmniej okazjonalne uprawianie sportu. Powstają nowe siłownie, kluby fitness oraz kompleksy sportowe, gdzie w jednym miejscu można zarówno pobiegać na bieżni, wziąć udział w grupowych zajęciach aerobowych, jak i popływać w basenie. Uprawianie sportu jest modne, podobnie jak zgrabne, wysportowane ciało. Praktycznie co roku różne instytucje przeprowadzają badania, na podstawie których można śmiało stwierdzić, że coraz więcej osób stara się uprawiać sport.

Aktywność fizyczna daje zdrowie

Niestety przybywa osób cierpiących na choroby cywilizacyjne: choroby wieńcowe, otyłość, depresję. Specjaliści alarmują, że problemy dotykają również najmłodszych – rośnie liczba otyłych dzieci i nastolatków, a głównymi przyczynami są nieprawidłowe odżywianie, brak ruchu i stres.

Brazylijscy naukowcy zbadali wpływ aktywności fizycznej na osoby cierpiące z powodu zaburzeń snu. Umiarkowane ćwiczenia aerobowe mogą zmniejszać nie tylko niepokój, ale też poprawić jakość snu u pacjentów z bezsennością. U osób, które ćwiczą techniki oddychania, zauważono także wyraźny spadek czasu czuwania i zwiększenie całkowitego czasu snu o 21%, przy spadku poziomu lęku o 7%.

Badania w dziedzinie endokrynologii pokazały natomiast, że ćwiczenia fizyczne są decydującym czynnikiem przedłużającym życie osób chorujących na cukrzycę. Naukowcy przebadali 2690 pacjentów z cukrzycą na przestrzeni siedmiu lat. Większość z nich miała problem z nadwagą lub otyłością. U osób, które ćwiczyły, zarówno tych z otyłością i prawidłową wagą, dowiedziono aż 40% mniejsze prawdopodobieństwo śmierci niż u tych, którzy nie wykonywali żadnych ćwiczeń ruchowych. Wśród osób otyłych, odsetek wzrósł do 52%.

Sport to jedna z najtańszych i najbardziej skutecznych metod walki ze stresem. Pozwala oderwać się od codziennych problemów, zredukować napięcie fizyczne i psychiczne. Wykonywanie określonych ruchów ma olbrzymi wpływ na poprawę kondycji psychicznej, a odpowiednie sterowanie oddechem daje możliwość wyciszenia i odprężenia. Oprócz regularnych spacerów i pływania, takie efekty dają bardzo popularne w Polsce metody zaczerpnięte z Dalekiego Wschodu – joga i pilates. Poza dyscyplinami pozwalającymi na wyciszenie i relaks, wiele osób decyduje się na sporty walki oraz sporty ekstremalne. Tego typu aktywność pozwala na wyładowanie negatywnych emocji, uczy umiejętności samokontroli oraz daje możliwość poznania własnego ciała.

Stwierdzenia te poparte są także badaniami. W raporcie opublikowanym w British Journal of Sports Medicine, pokazano związek między aktywnością psychiczną i fizyczną. 19 tys. osób, mężczyzn i kobiet, notowało każdy rodzaj wykonywanych ćwiczeń, od chodzenia do sportu, od ogrodnictwa do prac domowych. Określano także ich częstotliwość i intensywność. Badania wykazały, że już 20 minut aktywności ruchowej na tydzień, pozwala obniżyć poziom stresu.

 

Zarażaj innych!

Badania pokazują, że naprawdę warto być aktywnym fizycznie. Coraz więcej jest zwolenników zdrowego stylu życia, lecz wciąż pozostaje  grupa, która całkowicie z niego rezygnuje. Dlatego obchodźmy Dzień Kultury Fizycznej każdego roku aktywnie, aby zarazić innych  pozytywną energią wynikającą z naszego zdrowia psychicznego i fizycznego. 

Przepis na sałatkę owocową

Macedonia to bardzo popularna we Włoszech sałatka owocowa. Lekka i pyszna, bardzo często wybierana jako deser (szczególnie w okresie letnim). Możemy ją komponować wg własnego pomysłu, wykorzystując aktualnie dostępne owoce. Jako baza do przygotowania sałatki świetnie sprawdzają się jabłka oraz większe owoce pestkowe jak brzoskwinie, nektarynki i śliwki.

Owoce warto wcześniej schłodzić w lodówce.

 

• Wszystkie owoce umyć, pozbawić pestek, pokroić w kostkę. Włożyć do większej salaterki. Wymieszać z cukrem i skropić sokiem z cytryny.
• Od razu podawać (jeśli owoce były schłodzone) lub wstawić do lodówki na około 1 godzinę.

WSKAZÓWKI

* dodajemy w sumie ok. 2 szklanek pokrojonych wybranych owoców dodatkowych

Kolejny dzień egzaminów ósmoklasisty. Dzisiaj nasi przyszli absolwenci piszą egzamin z matematyki. Trzymamy za nich kciuki!!!

DZIEŃ PRZECIWDZIAŁANIA PUSTYNNIENIU I SUSZY

17 czerwca to dobra okazja, by zadać sobie kilka niewygodnych pytań. Na przykład: co mają wspólnego dzban wody na ramionach mieszkanki Afryki oraz pustynne safari w ofercie polskiego biura turystycznego? Co łączy nasze bawełniane tiszerty z burzami pyłowymi w Uzbekistanie?
W 1995 roku Organizacja Narodów Zjednoczonych wyznaczyła 17 czerwca na doroczny Światowy Dzień Przeciwdziałania Pustynnieniu i Suszy. Są to zjawiska, które w obliczu zmian klimatycznych coraz częściej pokazują swoje złowrogie oblicze. Jednak celem obchodów święta jest nie tylko rozprawianie o problemach, lecz także szukanie rozwiązań. Dzięki mądremu zarządzaniu zasobami skutki pustynnienia i suszy mogą być mniej groźne.

Rolniczka z Tanzanii pokazuje swoje pole kukurydzy, zniszczone przez suszę. Fot. International Maize and Wheat Improvement Center, CC BY-NC-ND 2.0

Czym jest pustynnienie?

Pustynnienie oznacza degradację ziemi na suchych, półpustynnych i półsuchych obszarach. Krótko mówiąc – na tereny, gdzie do tej pory można było np. uprawiać rośliny czy wypasać zwierzęta, wdziera się pustynia. Gleba, która zawdzięcza swoją żyzność trwającym wiele lat procesom, szybko traci produktywność, nie można już na niej uprawiać zboża, warzyw czy owoców.

Dlaczego dochodzi do pustynnienia? Ważną przyczyną są czynniki klimatyczne (wysokie temperatury, długotrwały brak opadów). Jednak niebagatelne znaczenie mają też czynniki antropogeniczne, czyli działalność człowieka. A ten odpowiedzialny jest w dużym stopniu nie tylko za zmiany klimatyczne pogarszające sytuację regionów borykających się z suszą. Oprócz tego nadmiernie eksploatuje dostępne na tych terenach zasoby naturalne: wycina lasy, zbyt intensywnie wypasa bydło, prowadzi niezrównoważoną działalność rolniczą, np. czerpiąc bez umiaru z lokalnych zasobów wody w celu utrzymania wodochłonnych upraw (np. bawełny).

Nigeria, rok 2010. Teren, na którym znajdowało się Jezioro Czad, znajduje się na południowym skraju Sahary, w północno-środkowej Afryce. Powoli przekształca się w pustynię. Uporczywe susze w połączeniu ze wzrostem popytu na wodę słodką zmniejszyły jezioro do około 5% dawnej wielkości! Projekty irygacyjne Czadu, Kamerunu, Nigerii i Nigru obniżyły zarówno poziom wody w jeziorze, jak też w dopływających rzekach; szacuje się, że ludzka działalność w 50% odpowiada za zmniejszenie powierzchni jeziora. Obecnie na dnie wyschniętego zbiornika zalegają muł i ziarenka piasku, które są łatwo wywiewane przez silne podmuchy wiatru, tworząc burze piaskowe. Burze piaskowe powodują spustoszenie na przykład w transporcie. Częściej trzeba odwoływać rejsy na miejscowych lotniskach, częściej też piasek zasypuje drogi dojazdowe do niektórych miejscowości. Ludzie skarżą się na problemy z układem oddechowym, a także częściej zapadają na przewlekłe choroby oczu. Fot. NASA Goddard Space Flight Center, CC BY 2.0

Ludzka populacja stale się powiększa. Rosnąca liczba ludności to większe zapotrzebowanie na żywność. Na suchych terenach zwiększa się zatem powierzchnia zasiewów oraz liczebność stad zwierząt hodowlanych. Wzrasta również zapotrzebowanie na drewno, które wykorzystuje się do budowy domów i zagród dla zwierząt, do grodzenia pól, a przede wszystkim do przyrządzania posiłków na ogniskach oraz do ogrzewania domostw zimą. W wielu krajach Afryki i Azji kobiety wyruszają rano nie tylko po wodę, ale i po chrust. (Dlatego pewną nadzieję w walce z pustynnieniem upatruje się w upowszechnieniu kuchenek gazowych). Roślinność, tak cenna na tych obszarach, stopniowo znika. Wycina się lasy, które są niezwykle potrzebne, ponieważ regulują obieg wody w przyrodzie (poprzez retencję, czyli magazynowanie, oraz transpirację, czyli parowanie) i oddziałują na częstotliwość występowania opadów. Gdy ich zabraknie, gleba ulega przesuszeniu, często dramatycznemu w skutkach. Jeszcze rzadziej pada deszcz, a gdy już spadnie, woda spływa bez przeszkód, szybko i gwałtownie, często unosząc ze sobą bryły ziemi i powodując osuwanie się terenu. Np. Bangladesz jest regularnie pustoszony przez powodzie, gdyż ogołocono z lasów ściany Himalajów.

Do pustynnienia przyczyniają się także rozwój górnictwa i turystyki na pustyniach. Obie te dziedziny wiążą się z czymś, co można by nazwać najazdem obcych na ekosystem. Choć działalność górnicza ma zwykle charakter punktowy, wiąże się z transportem dużych ilości towarów (zaopatrzenie dla miasteczek górniczych, wywóz surowców). Nierzadko ciężkie samochody pokonują step lub pustynię na przełaj, a gdy utworzą się koleiny i szlak stanie się nieprzejezdny, kolejni kierowcy szukają trasy równoległej. Pustynne drogi to w rzeczywistości pasy szerokie nawet na pół kilometra. „Pustynne safari” to dziś nieodłączny element oferty turystycznej, który ma urozmaicić wypoczynek na plażach Północnej Afryki. Ich scenariusz jest najczęściej podobny: dżipy z turystami pędzą przez pustynię, program przewiduje następnie wizytę w „beduińskiej wiosce”, gdzie goście częstowani są herbatą bądź posiłkiem przyrządzanymi na ognisku, w którym płonie drewno z roślin pozyskanych w okolicy.  W miarę nasilania się ruchu turystycznego dochodzi do coraz większych zniszczeń.

Pustynnienie, degradacja ziemi i susze są najważniejszą przyczyną migracji i przemieszczeń. Szacuje się, że do roku 2020 około 60 milionów osób wyemigruje z powodu pustynnienia obszarów w Afryce Subsaharyjskiej w kierunku Afryki Północnej i Europy.

Doświadczenia związane z wodą. Zapraszamy do zabawy.

Dziś o godz. 9 rozpoczął się egzamin ósmoklasisty. Przystąpiło do niego ponad 347,7 tys. uczniów z ponad 12,4 tys. szkół podstawowych. Będzie trzydniowy: w każdym dniu uczniowie będą zdawać egzamin z innego przedmiotu.

Trzymamy kciuki za naszych ósmoklasistów, którzy dzisiaj piszą

egzamin z języka polskiego!!! Połamania długopisów!!!

 DZIEŃ DZIECKA AFRYKAŃSKIEGO

Radość, swawola i ogrom szczęścia. W Polsce każde dziecko czeka z niecierpliwością na Dzień Dziecka, by doznać uczucia, że rodzice choć raz popatrzą na ich wybryki z ,,przymrużeniem oka”. Nie tylko w naszym kraju, ale na całym świecie dzieciaki odliczają dni do swojego, wyjątkowego dnia… bo przecież każdy lubi prezenty, prawda?

Dzień Dziecka Afrykańskiego – przypomina o tym,  że każde dziecko zasługuje na miłość i poczucie bezpieczeństwa, a wszelka przemoc wobec niego powinna być karana.

Obecnie problem niskiego poziomu nauczania nie jest zniwelowany.

 

Dzieciństwo afrykańskich dzieci różni się od beztroskach lat małolatów, które mieszkają w innych, bogatszych zakątkach świata. Dlatego ich okres dojrzewania zazwyczaj odbiega od wysokich standardów. Z tej racji wiele organizacji międzynarodowych wspiera narody afrykańskie poprzez wielorakie akcje między innymi na rzecz edukacji, która – według Nelsona Mandeli – „jest najpotężniejszą bronią, którą możemy użyć, by zmienić świat”.

Pamiętajmy, że bez względu na to, gdzie toczy się życie, czy jest to Azja, Europa czy też Afryka – dziecko kieruje się tymi samymi instynktami i zasługuje na wielką miłość, uwagę i przede wszystkim wolność.

Składamy najserdeczniejsze życzenia wszystkim dzieciom Afryki, aby ich
życie było pełne radości i poczucia bezpieczeństwa,

 żeby niczego nie brakowała w ich domach,

a każdy dzień przynosił tylko dobre wydarzenia - pozdrawiamy z Polski.

 

Zapraszam do propozycji zajęć przesłanych przez organizację UNICEF.

 

Co każdy młody człowiek może zrobić pozostając w domu? Przedstawiamy Wam kilka naszych pomysłów, jak wykorzystać wolny czas na zrobienie czegoś ważnego i wartościowego dla siebie i świata!

 

1. Dołącz do wyzwania #safehands (#czysteręce) zorganizowanego przez UNICEF i Światową Organizację Zdrowia. Dbałość o higienę rąk jest ogromnie ważna. Nie zapominaj o tym. Informuj swoich bliskich – rodzinę i znajomych, o tym, że należy myć często ręce. Pamiętaj – te 20 sekund może uratować zdrowie i życie! Śpiewasz lub tańczysz podczas mycia rąk? A może masz inny, ciekawy patent na urozmaicenie tej czynności? Koniecznie nam to pokaż! Liczymy na Twoją pomysłowość. Nagraj krótki filmik video podczas mycia rąk i umieść go w sieci – na Facebooku, Instagramie, TikToku. Może to Twój sposób na mycie rąk okaże się inspirujący dla innych? Jeśli nie korzystasz z serwisów społecznościowych, wykorzystaj inne sposoby, aby pokazać, jak dbasz o higienę rąk. Mów o tym każdemu z kim masz kontakt. Pomóż nam docierać z informacją o znaczeniu mycia rąk do jak największej grupy dzieci i młodzieży. Rzuć wyzwanie swoim znajomym!

2. Zainicjuj „eko-zmiany” w swoim domu – o tym, że powinniśmy zmienić swoje przyzwyczajenia, aby chronić środowisko, wiemy od dawna. Nie wszystkim udało się to zrobić skutecznie. Teraz jest na to najlepszy czas! Nie masz wymówek – bądź bardziej eko! Zauważyłeś, że przebywając więcej w domu, zużywasz mniej plastikowych opakowań, np. butelek po wodzie? Może warto podtrzymać ten trend i zamówić bidon, który posłuży Ci na wiele miesięcy/lat? Segregujesz ubrania, których już nie nosisz? Jeśli nie, to zacznij. Wyrzucamy stanowczo za dużo odzieży, zamiast przekazać ją potrzebującym. Przejrzyj swoją szafę i zrób w niej porządek. Wykorzystaj ten czas także na ćwiczenie swoich umiejętności kulinarnych i wykorzystanie resztek jedzenia do przygotowania ciekawych potraw. Nie marnuj, wykorzystuj wszystko! Pomysłów na wprowadzenie eko-zmian w życiu całej rodziny jest wiele, działaj!

3. Pomyśl o sobie! – czy myślałeś kiedyś o tym, co chciałbyś zrobić, czego się nauczyć? Może są filmy, książki, na które zawsze brakowało Ci czasu? A może zawsze chciałeś rozpocząć na - ukę gry na instrumencie lub szydełkować? Teraz masz ku temu sposobność. Wykorzystaj wol - ny czas (po lekcjach!) na doskonalenie swoich umiejętności. Niech ten czas będzie tylko dla Ciebie. Rozwijaj się, zdobywaj wiedzę o świe - cie, szukaj ciekawych informacji. Wiele centrów kultury, w tym muzeów, oper, teatrów udostęp - niło teraz bezpłatnie możliwość wirtualnego zwiedzania i korzystania z ich zasobów. Jest to niepowtarzalna okazja, aby jednego dnia obco - wać ze sztuką z różnych końców świata. Korzy - staj!

4. Buduj relacje – czas izolacji i przebywania w domu utrudnia nawiązywanie nowych przy - jaźni. Ale nie jest to powód, aby całkowicie za - niechać kontaktu z rodziną i znajomymi. Nowe technologie dają nam ogromne możliwości łączenia się z ludźmi na całym świecie o każ - dej porze. Wykorzystaj to! Ustalcie z grupą znajomych regularne terminy internetowych spotkań poprzez różnego rodzaju komunikato - ry czy wideokonferencje i pilnujcie, aby wszy - scy w nich uczestniczyli. Kontakt z ludźmi jest niezwykle ważny dla naszego samopoczucia, nie zaniedbuj go. Rozmawiaj z rówieśnikami, ale zadzwoń także do członków swojej rodzi - ny (babci, dziadka, cioci etc.) i pokaż, że o nich myślisz. Każdy z nich potrzebuje tego kontaktu tak samo jak Ty!

5. Pokaż, że tęsknisz za światem i wspierasz inne dzieci – utrudniony kontakt z ludźmi i nie - możliwość wychodzenia z domu, powoduje, że czujesz się smutny? To naturalne emocje, które towarzyszą wielu osobom w tym czasie. Życie ludzi na całym świecie uległo zmianie z powodu pandemii koronawirusa. Dzieci z in - nych krajów także nie mogą w pełni korzystać ze swoich praw, w tym prawa do spędzania wol - nego czasu, jak chcą. Pokaż, że je wspierasz i oznacz swój dom/mieszkanie symbolem so - lidarności z innymi dziećmi. Narysuj na kartce swoją ulubioną zabawkę – może to być miś, pluszowa maskotka czy lalka. Z pewnością masz taką rzecz, albo pamiętasz ją z okresu wczesnego dzieciństwa. Przyklej rysunek do szyby w oknie, tak aby każdy przechodzień mógł go zobaczyć. Dzięki temu będzie wie - dział, że w tym domu mieszka dziecko, które jest odpowiedzialne i czeka z utęsknieniem na czas, kiedy będzie można swobodnie się ba - wić na zewnątrz. Dołącz do milionów dzieci na świecie!

„Unosi szybowce, popycha żaglowce, obraca wiatraki. Kto to taki?”

Tak, dobra odpowiedź, to wiatr, niewidoczny bohater naszego dnia codziennego. Wpływa na życie roślin, zwierząt, ludzi, ale my także nauczyliśmy się wpływać na jego siłę i kierunek. Przy okazji Światowego Dnia Wiatru warto zatrzymać się na chwilę, otworzyć okno, poczuć wiatr we włosach i zastanowić się jak wiele mu zawdzięczamy i jak wiele jeszcze musimy się nauczyć, by móc korzystać z jego potęgi.

Rokrocznie 15 czerwca obchodzony jest na całym świecie Dzień Wiatru. Stanowi on pretekst do przypomnienia o kampanii na rzecz promocji wiatru jako  odnawialnego i czystego źródła energii. 

Wiatr ma dwa oblicza – z jednej strony to niszczycielski żywioł, ale z drugiej przynosi ludziom wiele korzyści. W Światowy Dzień Wiatru uświadamia się społeczeństwo przede wszystkim na temat energii wiatrowej, jej potencjale, globalnym rozwoju i możliwościach zastępowania nieodnawialnych źródeł energii.

Światowy Dzień Wiatru zainaugurowało w 2007 roku Europejskie Stowarzyszenie Energetyki Wiatrowej (EWEA). W około 75 krajach na całym świecie,urządza się tego dnia happeningi, wystawy, konferencje i dni otwarte na farmach wiatrowych.

Głównym celem Dnia Wiatru jest zwiększanie świadomości społecznej w zakresie potencjału, jaki posiada wiatr, a także szerzenie wiedzy na temat korzyści, jakie niesie ze sobą wykorzystanie wiatru w nowoczesnych elektrowniach wiatrowych.

Na początku warto przypomnieć, czym właściwie jest wiatr. Jest to poziomy lub prawie poziomy ruch powietrza, wywoływany przez różnicę ciśnień oraz różnice w ukształtowaniu powierzchni. Występuje zawsze wtedy, gdy niż baryczny spotyka się z wyżem, im to spotkanie jest bliższe, wiatr jest silniejszy. Wiatry powstają także w miejscach o zróżnicowanej rzeźbie terenu. Stąd częstość występowania silnych wiatrów w górach, czy nad morzem

Przyroda przystosowała się do zmiennych warunków wietrznych. Niektóre ptaki wykorzystują świetnie prądy powietrza do szybowania. Sępom pomagają one w polowaniu, a stadom bocianów w wędrówkach ku lepszym warunkom. Znane nam dobrze babie lato, czyli nici przędne niektórych pająków, są unoszone przez wiatr, niekiedy nawet na odległość kilkuset kilometrów. Rośliny zaś często zapylane są dzięki temu, że wiatr unosi ich zarodniki.

Człowiek również od dawna zna moc wiatru. Już w IV wieku p.n.e. na Nilu i rzekach Mezopotamii pojawiły się pierwsze statki z czworokątnymi żaglami. Pierwsze tego typu jednostki pływające pozwoliły na rozwój handlu i transportu oraz przyczyniły się do odkrywania nowych miejsc w basenie Morza Śródziemnego. Około X wieku naszej ery Persowie zbudowali pierwsze wiatraki, a niewiele później, bo w wieku XII dokonali tego również Europejczycy. Były one wykorzystywane głównie do mielenia ziarna na mąkę, nawadniania pól uprawnych czy ogrodów. Z czasem udoskonalano je, aż w końcu zbudowano turbiny wytwarzające prąd.

Tutaj na Ziemi, w naszym jedynym domu

powietrza starczy dla wszystkich.

To powietrze jest całkowicie wręcz darmowe.

Ten najcenniejszy z darów nic nie kosztuje,

ponieważ jedyną zapłatą jest twój wydech,

na który czekają zielone rośliny.

Korzystaj więc z powietrza żyjąc pełną piersią.

Bierz życie i dziel się życiem zachowując równowagę

i świadomość współistnienia.

 

Ryś Kulik, Ziemia, mój jedyny dom

Zapraszamy do ciekawych zajęć związanych z wiatrem :)

Skala Beauforta

Skala Beauforta to skala służąca do opisu siły wiatru. O wietrze w skali Beauforta słyszymy najczęściej w kontekście morza lub innych dużych zbiorników wodnych, bo została stworzona przede wszystkim do oceny siły wiatru na morzu na podstawie wzrokowej obserwacji powierzchni morza. Twórcą skali był żyjący na przełomie XVIII i XIX wieku brytyjski meteorolog, fizyk i admirał floty Francis Beaufort. Choć skala dotyczy przede wszystkim oceny wiatru na morzu, to powstał równiej jej wariant dla warunków lądowych. Skala określa siłę wiatru w stopniach Beauforta na podstawie zachowania się dymu, drzew i innych przedmiotów narażonych na działanie wiatru. Poszczególnym stopniom tej skali przyporządkowano prędkości wiatru w m/s. Z każdym stopniem skali siły wiatru związane jest znormalizowane określenie słowne, a więc określenie np. „silny wiatr” oznacza nie byle jakiś wiatr, który ktoś uważa za „silny”, lecz wiatr mający sile 6 stopni w skali Beauforta.

Jak zapachy rozchodzą się w powietrzu?

Powietrze jest najlepszym ośrodkiem do roznoszenia zapachów, ze względu na swoją budowę: duże odległości cząsteczek, które są w ciągłym ruchu. Pobawcie się w rozpoznawanie zapachów i rozpraszanie proszku w powietrzu (obserwację wirujących cząstek powietrza). W tym zadaniu pracujemy z rodzicami!

Materiały: olejek zapachowy, kominek zapachowy, kilka substancji o intensywnym zapachu: kawa, mięta, pomarańcza, cynamon, ocet, mydło itp., talk (zasypka dla niemowląt) lub mąka ziemniaczana.

Zgromadź dzieci w jednej części sali, a w drugiej części zapal kominek zapachowy (tak, aby dzieci nie widziały nalewanego olejku). Powiedz dzieciom, iż ich zadaniem jest obserwacja tego, co się dzieje w czasie palenia się świeczki. Dzieci na początku będą skoncentrowane na wyglądzie płomienia i świeczki, a po krótkim czasie poczują zapach z kominka. Dlaczego czujemy zapach, który wydobywa się w innej części sali? Wyjaśnij, iż powietrze składa się z niewidocznych gołym okiem kuleczek – cząsteczek, które cały czas przemieszczają się, a gdy docierają do nas cząsteczki zapachu, odczuwamy go. Aby zobaczyć ruch cząsteczek powietrza, rozsyp delikatnie w powietrzu odrobinę talku. Co dzieje się z proszkiem? W którym miejscu go rozsypujemy a do których miejsc dociera? Rozejrzyjcie się dokładnie w poszukiwaniu drobin talku. Jaki z tego wniosek? Jakie mogą być zagrożenia związane z takimi właściwościami powietrza? Podkreśl, iż „nic w przyrodzie nie ginie” – zanieczyszczenia wyemitowane w jednej części świata do powietrza, łatwo rozchodzą się w inne regiony globu. Wybierz teraz kilku ochotników, zawiąż im oczy i pobawcie się w rozpoznawanie substancji po zapachu. Przygotuj sobie wcześniej dużo różnych substancji (owoce, warzywa, przyprawy, chemia domowa) i schowaj do nieprzezroczystego pojemnika worka, tak by wydobywać je pojedynczo i aby nie były widoczne wcześniej dla pozostałych uczestników. Dlaczego czujemy zapachy? Ponieważ pociągając nosem, wdychamy powietrze i poruszamy cząsteczkami powietrza, które są wokół substancji, cząsteczki te docierają do naszego nosa i są odbierane przez odpowiednie komórki w nim.

Tornado

Materiały: • 2 identyczne, plastikowe butelki 1,5 litrowe wraz z korkami • ostry nożyk • „klej magiczny” • płyn do mycia naczyń • woda • taśma izolacyjna

W tym zadaniu pracujemy z rodzicami!

Zdejmij nakrętki z butelek. W obu nakrętkach zrób otwory o średnicy ok. 5 mm. Sklej korki klejem magicznym. Do jednej butelki nalej wody, do 5/6 wysokości. Nałóż na nią połączone korki i zakręć mocno (1 korek pozostaje przymocowany do drugiego). Do drugiej butelki wlej ok. 1-2 łyżek płynu do mycia naczyń i kilka łyżek wody, po czym energicznie potrząsaj, aż cała butelka wypełni się pianą, jeśli to nie nastąpi dodaj jeszcze trochę płynu i odrobinę wody. Teraz zdecydowanym ruchem nałóż butelkę z pianą na przyklejony korek, mocno zakręć i obklej miejsce złączenia korków taśmą izolacyjną. Otrzymałeś/otrzymałaś butelkę z wodą stojącą na stole połączoną pionowo z drugą butelką z pianą. Teraz energicznie postaw konstrukcję odwrotnie, tak by butelka z pianą była na dole, a na niej znajdowała się połączona korkiem butelka z wodą. Trzymaj jedną rękę na łączeniu korków, a drugą mocno zakręć butelką z wodą. Obserwuj tworzący się wir. Zakręcenie butelką wprawia wodę w ruch obrotowy wokół centralnej osi. Powstałe „mini tornado”, to wir, czyli rodzaj spiralnego ruchu, któremu podlegają gazy i ciecze.

Tornada obserwowane w rzeczywistości mają podobną postać, z tym, że jest to zwykle wirujący lej powietrza (aczkolwiek są też obserwowane trąby wodne), połączony podstawą z ziemią a górną częścią z rozbudowaną pionowo chmurą burzową. Polskę w ostatnich latach coraz częściej nawiedzają trąby powietrzne, przynosząc duże szkody na obszarze, przez który przeszły.

Latawce, dmuchawce, wiatr

Jak odczuć siłę wiatru? Kiedy wiatr jest naszym sprzymierzeńcem? Kiedy bawimy się dmuchawcami, kiedy biegamy z balonikami, kiedy tańczymy ze wstążkami na wietrze lub kiedy puszczamy latawce!

Zapraszamy do tej bardzo starej zabawy. Urządźcie konkurs na najoryginalniejszy latawiec. Puszczanie latawca pozwala odczuć siłę wiatru, która zmienia się w zależności od wysokości, na której szybuje nasz latawiec. Daje nam możliwość odczucia, jak współgrać z wiatrem, aby wykorzystać potencjał żywiołu.

Materiały: 2 listewki: 1 dłuższa, 1 krótsza (o długości ¾ dłuższej), papier i coś do ozdabiania latawca, bibuła na ogon, klej wikol, mocna nić (najlepiej dratwa), nożyczki, nóż lub pilnik

Na końcu listewek natnij rowki o długości kilku milimetrów. Ułóż listewki w kształt krzyża, pamiętaj, że muszą przecinać się pod kątem prostym, aby latawiec latał. Tak ułożone listewki zwiąż mocno sznurkiem a następnie podklej klejem. Mamy gotowe rusztowanie. Teraz przeprowadź sznurek przez rowki listewek aż będzie napięty, listewki jednak nie mogą wyginać się.

Szkielet latawca ułóż na papierze i odrysuj kształt latawca w taki sposób, aby na rysunku miał dłuższe boki o około 3 cm (będą nam potrzebne do zagięcia papieru). Wytnij kształt latawca od narysowanej linii. Ułóż latawiec na papierze. Posmaruj klejem rogi papieru i naklej na rogi latawca. Następnie posmaruj boki papieru i naklej na boki latawca. Otrzymałaś/otrzymałeś tył latawca (przód jest z drugiej strony).

Gdy klej całkiem wyschnie, kolej na zrobienie uprzęży. Najpierw w trzech górnych rogach zrób w papierze małe otworki tak jak to zostało pokazane na rysunku. Następnie przepuść przez te otwory nić (każda o długości ok. 2 m) i zawiąż tak, by nić zacisnęła się na listewkach latawca. Gdy to uczynisz otrzymasz latawiec z trzema sznurkami zwisającymi po jego przedniej stronie. Nici wychodzące z punktów A, B i C zwiąż w jednym punkcie jak to pokazuje rysunek. Ważne jest by sznurki wychodzące z punktów A i C, gdy spotykają się w węzełku, były tej samej długości. Długość sznurka wychodzącego z punktu B trzeba dopasować metodą prób i błędów. Od niego zależy kąt pochylenia latawca, musi on być odpowiedni, by latawiec mógł swobodnie się wznosić. Dopasowywanie długości sznurków najlepiej wykonywać już na podwórku. Zanim je zwiążesz chwyć sznurki palcami i przebiegnij się z latawcem kilka metrów, jeśli będziesz czuć, że latawiec wznosi się prawidłowo, zawiąż sznurki dokładnie w tym punkcie, w którym je trzymasz.

Jeśli okaże się, że latawiec nie chce lecieć, musisz jeszcze poeksperymentować, aż długość sznurków będzie odpowiednia. Następnie do węzełka przywiąż długi sznurek, na którym będziesz puszczać latawiec. Na koniec należy wykonać jeszcze ogon latawca, w tym celu w punkcie D zrób dwa otwory. Przywiąż do listewki kilkumetrowy sznurek i przymocuj na nim kolorową bibułę.

Uwaga: Ogon spełnia ważną rolę, gdyż stabilizuje lot latawca. Jego długość oraz ciężar również trzeba dopasować metodą prób i błędów.

Czas na ozdobienie latawca i pierwszą próbę lotu.

Mini rakiety

Materiały: składane słomki do napojów, cienki papier (np. do orgiami, bibuła), klej, nożyczki, kredki lub mazaki

Wytnij z papieru prostokąty o długości 1 cm krótsze niż prosta część słomka (do harmonijki), a szerokie na ok. 3,5-4 cm. Ozdób prostokąty według własnego pomysłu kredkami lub mazakami. Następnie owiń rurkę luźno papierem i sklej wzdłuż, tak aby powstała papierowa rurka, o średnicy umożliwiającej luźne przesuwanie się jej na słomce. Następnie spłaszcz końcówkę papierowej rurki, zawiń i sklej.

Rakieta gotowa. Teraz nałóż ją na słomkę i mocno dmuchnij, a rakieta poleci w dal.

Zorganizuj z przyjaciółmi konkurs na najdłuższy lot rakiety.

Wietrzne dzwonki

Lubisz delikatny dźwięk dzwonków wietrznych dochodzący z ogrodu lub balkonu? Zrób dzwonki wietrzne samodzielnie.

Materiały: patyk lub listewka ok. 30-40 cm, 8-12 starych niepotrzebnych kluczy, farby akrylowe lub kolorowe lakiery do paznokci, cienki sznurek (np. dratwa, szpagat) lub kordonek, wełna, żyłka

Pomaluj patyk i klucze według własnego pomysłu i pozostaw do wyschnięcia. Następnie przywiąż do kluczy ok. 25 cm odcinki sznurka, drugie końca przywiąż do patyka w odstępach ok. 5 cm. Odetnij sznurek dwukrotnie dłuższy od patyka, przywiąż jego końce na obydwu końcach patyka. I już możesz zawiesić na zewnątrz.

Wszystkie prace i zadania wykonuj pod opieką osoby dorosłej. Pamiętaj, że Twoje zdrowie

i życie  jest najważniejsze! 

Są jak dobrzy nieznajomi sąsiedzi, których widujemy co prawda często, ale nie mówimy w żadnym wspólnym języku. Mimo, że oceany zajmują większą część powierzchni Ziemi i zamieszkuje je ponad 90 % stworzeń całej planety, są wciąż mało zbadane i dla człowieka pozostają w znakomitej większości zagadką. Wielkie ciemne odmęty, w których życie toczy się własnym trybem. Co roku 8 czerwca obchodzimy Światowy Dzień Oceanów, żeby przypomnieć sobie, że oceany – które wraz z atmosferą regulują klimat, pochłaniają dwutlenek węgla i produkują tlen, stanowią źródło żywności i wielu surowców – są jak olbrzymi, skomplikowany i kruchy organizm, który należy pielęgnować.

Biologiczna różnorodność form oceanicznego życia jest zadziwiająca w swojej rozpiętości i strategiach przystosowawczych. Tak zwane „smocze kominy”, to fontanny geotermalne towarzyszące wyciekom lawy z pękniętego dna Ziemi – wyjątkowo nieprzyjazne do życia środowisko. Osiągają temperaturę ponad 350 °C, są pełne siarczków metali, metanów i amoniaku. A jednak lubią je specyficzne grupy bakterii. W wodzie ich stężenie jest niewielkie, ponieważ mieszkają wewnątrz przypominających rośliny robaków ryftowych. Pozbawione układu pokarmowego robaki, dostarczają bakteriom wszystkiego, czego potrzeba, korzystając w zamian z ich produktów przemiany materii. W takim obiegu zamkniętym rozgrywa się więc znakomita symbioza, wokół której organizują się z kolei rzesze skorupiaków. Podobne fontanny są położone tak daleko od siebie, że przypominają oazy, wokół których za każdym razem gromadzi się nieco inna społeczność. Kiedy fontanna wygaśnie, pozostają tylko pomniki z minerałów, a cały mikroświat ginie.

Życie oceaniczne zna wiele postaci pracy zespołowej, kiedy inicjatywa grupy drapieżników przeradza się w międzygatunkowe łowy. Węże wiosłogony, zamieszkujące indonezyjskie rafy koralowe są zbyt powolne, by długo ścigać ofiary. Dlatego tropią je w zagłębieniach koralowców. Podobne zakamarki przeglądają rybne ławice barwenów, do których wiosłogony się chętnie przyłączają podczas polowania. Ryby zaganiają ofiary do szczelin koralowych, gdzie przecisną się i zamkną drogę węże. Podczas próby ucieczki, ofiary z kolei wpadają z powrotem na ryby. Tego rodzaju współpraca odbywa się także bliżej powierzchni tafli wody. Z działania delfinów, którzy zespołowo wypierają ławice ryb na górę, korzystają ptaki burzyki żółtodziobe. Widząc poruszenie pod wodą, potrafią zanurkować po rybę nawet do 20 m w głąb.

W poszukiwaniu pożywienia trzeba czasem przemierzyć wymagające odległości. Duże atlantyckie ryby wędrowne samogłowy polują na meduzy, po które schodzą 1,5 km niżej, a to już o 20 stopni chłodniej. Kraby padlinożercy odbywają po dnie niekończące się wędrówki, żeby znaleźć opadnięte szczątki. Na szczęście, w wodzie, która jest gęstszym przekaźnikiem niż powietrze, funkcję zapachu spełnia smak – kraby bezbłędnie rozpoznają jego każde wahanie w okolicy.

Dla płetwala błękitnego, największego żyjącego na ziemi zwierzęcia, osiągającego prawie 200 ton wagi, wielkość oceanicznych podwórek ma całkowicie inną skalę. Paradoksalnie, żywi się krylem, czyli krewetkopobnymi skorupiakami, które dla odmiany stanowią jedne z najmniejszych ziemskich stworzonek – żyjących, co prawda, w ogromnych chmarach. Płetwał pobiera do gardła kilkutonowe hausty wody, z której ten kryl przesiewa. Żeby zapewnić sobie odpowiedni posiłek, musi stale się przemieszczać. Co ciekawe, do tej pory nie udało się prześledzić mapy oceanicznych podróży i miejsc rozrodu tych olbrzymów.

Więcej wiadomo natomiast o okolicach, gdzie wyprowadzają potomstwo spokrewnione z nimi humbaki. Samice waleni płyną do płytkich mórz tropikalnych wzdłuż równika. Nie ma tu zbyt wielu drapieżników, więc ich ciepłe, spokojne wody są w sam raz na pierwsze miesiące życia ważącego tonę noworodka. Brakuje tu natomiast podstawowych składników odżywczych, potrzebnych dla rozwoju planktonu. Co oznacza, że matka walenia w tym oceanicznym przedszkolu będzie głodować przez co najmniej pięć miesięcy, aż młody nabierze wystarczająco dużo sił i wprawy, żeby podołać długiej podróży ku żerowiskom na morzach północnych. Im dalej płyną – tym wody stają się bardziej chłodne i niebezpieczne. Matka i potomek trzymają się możliwie blisko siebie, komunikując się od czasu do czasu sygnałami dźwiękowymi lub uderzeniami płetw o powierzchnię wody. Kiedy dotrą na miejsce, na zawsze się rozdzielą. Oceaniczne olbrzymy są papierkiem lakmusowym wrażliwego ekosystemu. Spadające światowe zasoby kryla i ryb odpowiadają za kurczące się populacje gigantów.

Zwiększenie liczby ludności w ciągu ostatnich dziesięcioleci poskutkowało przeławianiem ryb – od połowy lat 70. ubiegłego wieku zniknęło co najmniej 20 największych światowych łowisk. Nadmierna eksploatacja marnie wróży dla odbudowy kolejnych zagrożonych populacji. Co roku rybołówstwo pochłania coraz więcej środków z coraz mniejszym połowem w efekcie. Ruch drogą wodną natomiast dezorientuje oceaniczne stworzenia. Coraz częściej stworzenia wodne muszą „przekrzykiwać się” w swoim środowisku pozostałych hałasów i sygnałów emitowanych przez ludzi.

Światowy Dzień Oceanów został ustanowiony przez Zgromadzenie Ogólne ONZ, żeby edukować i przypominać o potrzebie ochrony świata wodnego, który może się dramatycznie skurczyć, zanim go zdążymy lepiej poznać. Obecnie podejmuje się w tym celu coraz więcej działań: akcje informacyjne, zaostrzanie regulacji prawnych dotyczących łowisk i zanieczyszczeń, ochrona konkretnych gatunków czy odbudowa zagrożonych populacji. Powoli rośnie świadomość o wrażliwości ekosystemów oceanicznych i ich wartości. Życie jest tam, gdzie jest woda, a ziemski wszechocean z jego najróżniejszymi przejawami jest fundamentem naszej planety.

Zapraszamy do doświadczeń:

Ocean w butelce.

Materiały: plastikowa butelka bez etykiety, woda, atrament lub barwnik spożywczy, olej jadalny, moga być muszelki, piasek, kamyki

Do butelki nalej wody, dodaj barwnik lub kilka kropli atramentu aby uzyskać niebieski kolor. Możesz włożyć do butelki kamyki, muszelki lub piasek. Następnie wlej do butelki olej, pod sama nakrętkę. Zakręć bardzo mocno nakrętkę. Trzymając butelke poziomo, pochylaj ja  w obie strony naśladując fale oceaniczne.

Skarpetkowa rybka.

Materiały: skarpetka (moze macie w domu jakąś zagubioną), wata lub jakieś "gałganki" do wypychania, igła, nitka, guziczki dwa na oczka, sznurek lub gumka recepturka.

Wypchaj skarpetkę watą (gałgankami), na końcu zawiąż sznureczkiem lub gumką recepturką tak, aby powstał tułów i ogonek. Przyszyj oczka. Rybkę można też wypełnić kaszą lub ryżem, wtedy ednak poproś rodzica o bardzo mocne związanie skarpetki, by się nic nie sypało w trakcie zabawy.

 

Foliowa meduza.

Materiały: duża plastikowa butelka (może też być słoik), woda, barwnik niebieski (farbka, atrament), torebka foliowa przezroczysta.

Z torebki foliowej zrób meduzę. Z worka wytnij duże koło, nabierz do środka czytej wody i mocno zawiąż nitką, by powstało ciało meduzy. Woda nie może wypływać ze środka. Folię poniżej ciała meduzy ponacinaj w paski by powstały parzydełka. Włóż meduzę do butelki i napełnij ją wodą, dodaj barwnik lub atrament, aby woda zabarwiła się na niebiesko. Dopełnij butelkę po zakrętkę i mocno zakręć. Poruszaj delikatnie butelką, by meduza poruszała się.

Plastik to ogromny problem.

Bardzo możliwe, że do 2050 roku w morzach i oceanach będzie więcej plastiku niż ryb. Ale to tylko jeden z wielu powodów, dla których zanieczyszczenie plastikiem jest globalnym problemem. Czy można go w ogóle rozwiązać?

Żeby nie być gołosłownym przytoczymy kilkanaście plastikowych faktów. Trzymajcie się, bo część z nich może szokować!

• Co roku do mórz i oceanów trafia 8 milionów ton plastikowych odpadów, z czego 236 tysięcy ton stanowi mikroplastik.
• Obecnie na powierzchni oceanów znajduje się pięć “wysp” utworzonych z plastikowych odpadów. Jedna z nich wielkością dorównuje powierzchni Francji.
• Co minutę do morza trafia taka ilość plastiku, jaka znajduje się w jednej śmieciarce.
• Do 2020 roku ilość plastików w morzach i oceanach zwiększy się 10-krotnie.
• W 2014 roku stosunek masowy ilości plastików w morzach do ryb wynosił 1:5.
• W przeliczeniu na masę do 2050 roku w morzach i oceanach będzie więcej plastiku niż ryb.
• W skali świata jedynie 9% plastikowych śmieci trafia do recyklingu, a 12% kończy życie w spalarniach. Przeważająca większość trafia na składowiska, albo co gorsza, wprost do środowiska naturalnego.
• W Europie jest lepiej, bo około 30% plastiku trafia do recyklingu, 39% jest spalane, a reszta ląduje na składowiskach odpadów.
• Na całym świecie co minutę sprzedaje się ponad milion plastikowych butelek. Albo 20 tysięcy co sekundę! Łącznie w 2016 roku sprzedano ich 480 miliardów (niewyobrażalna liczba!)
• Potrzeba ponad 500 lat, żeby plastikowa butelka rozłożyła się (a raczej rozpadła w pył) w środowisku naturalnym.

Dzień Przyjaciela, to właśnie tego dnia dziękujemy naszym bliskim za troskę, lojalność, bliskość oraz wszystkie chwile, w których mogliśmy na nich liczyć.

Czasami druga osoba, może być nam bliższa niż rodzeństwo, a zrozumienie i troska, jaką wykazuje się w stosunku do nas, potrafią być bezcenne. Dobry przyjaciel do prawdziwy skarb, dlatego warto o niego dbać i pielęgnować relację, która mogła zacząć się przypadkowo, a zostać trwałym związkiem na całe życie.

Dzień Przyjaciela to idealna okazja na świętowanie z najbliższymi. To właśnie tego dnia możemy podziękować swoim najlepszym znajomym za wszystkie chwile, które razem spędziliśmy. To czas na pamięć o dniach, w których było ciężko i wspólnie musieliśmy stawić czoła przeciwnościom losu, a także tych, w których beztroska i cudowne momenty sprawiały, że czuliśmy się wyjątkowo wspaniale. Jednym zdaniem - przyjaciel to osoba, która jest z nami na dobre i na złe. 

Prawdziwy przyjaciel może być bliższy od brata czy siostry i chociaż to trochę smutne, wcale nie musi oznaczać, że rodzeństwo nie chce się wspierać. Czasem różnica wieku pomiędzy członkami rodziny może zaważyć na tym, że nie nadają na tych samych falach i ciężko będzie o stuprocentowe, wzajemne zrozumienie. Wtedy z pomocą przychodzi przyjaciel, najczęściej poznany w szkolnej ławce lub na osiedlowym podwórku. To właśnie jemu zwierzamy się z największych sekretów, to on wysłuchuje naszych problemów, a także my stanowimy dla niego oparcie w trudnych chwilach. Akceptując wzajemnie swoje wady i zalety jesteśmy w stanie wytworzyć więź, która pomimo zmian, jakie czekają nas w przyszłości, przetrwa do końca życia.

9 czerwca, chociaż jest ważną datą, nie jest hucznie obchodzony w Polsce. Zazwyczaj kończy się na symbolicznych życzeniach, a prezenty i wspólne świętowanie to sporadyczne przypadki. Polacy wychodzą z założenia, że dobrą przyjaźń warto pielęgnować codziennie, a swoich najlepszych znajomych doceniać bez względu na datę. Zupełnie inaczej jest za granicą, gdzie święto celebrowane jest o wiele bardziej i jego ranga jest poważniejsza. Świadczy o tym fakt, że data 30 lipca została ustanowiona przez ONZ. To właśnie tego dnia obchodzony jest na świecie Międzynarodowy Dzień Przyjaźni.

Zapraszamy Was dzisiaj do niesamowitego wyzwania! Z pewnością będzie ono świetną zabawą na całe wakacje!

Moze już słyszeliście o akcji #kamyczki?

Na czym to polega?

W dużym skrócie: na malowaniu i znajdowaniu kamyczków.

ZNALEŹLIŚCIE KAMYCZEK 

Dołączcie do grupy, zróbcie zdjęcie kamyczka, który znaleźliście. Następnie dodajcie na grupie post wraz ze zdjęciem swojego znaleziska. W poście należy również umieścić kod pocztowy z kamienia, który znaleźliście. To ułatwi autorowi odnalezienie swojego dzieła na stronie.

● CHCECIE TWORZYC?

1. Kamyk myjemy, osuszamy.

2. Następnie malujemy akrylową farbą obrazek, jaki tylko chcemy.

3. Na odwrocie kamyczka oznaczamy go logiem Facebooka oraz piszemy nazwę naszej grupy "kamyczki" wraz z kodem pocztowym miasta, w którym kamień powstał.

4. Kiedy już farba wyschnie, całość przeciągamy lakierem akrylowym, aby naszemu kamykowi nie były straszne żadne warunki atmosferyczne.

5. Następnie układamy kamień na widocznym miejscu. I czekamy, czy ktoś go znajdzie.

● ZNALAZŁEŚ KAMIEŃ?

1. Robimy mu zdjęcie i wrzucamy na grupę wraz z kodem pocztowym z kamienia który znaleźliśmy. To ułatwi autorowi odnaleźć swoje dzieło na grupie.

2. Kmień możemy przemieścić w dowolne miejsce w Polsce, lub zatrzymać sobie, jeśli mamy do niego sentyment.

Facebook grupa #kamyczki.

Zapraszamy do zabawy!!!

Idąc do cyrku oczekujesz dobrej zabawy. Jak sądzisz, ile cierpienia wiąże się z nauczeniem zwierząt tak nienaturalnych zachowań jak tańczenie na podestach, jazda na rowerze czy skakanie przez płonącą obręcz? Trenerzy długotrwałym biciem i straszeniem uczą zwierzęta tych bezsensownych sztuczek. Cyrk jest śmieszny? Nie dla zwierząt!

Z okazji Dnia Cyrku bez Zwierząt proponujemy Wam naukę żonglerki i zabawy z akrobatą.

Cyrk jest śmieszny – nie dla zwierząt!

ulotka-cyrk-bez-zwierzat1.pdf

Cyrkowe zabawy

Poza niehumanitarnymi występami zwierząt w cyrku można zobaczyć wiele wspaniałych rzeczy, a atmosfera cyrkowa jest wyjątkowa. Mamy tam klaunów, akrobatów, żonglerów. Cyrk bez zwierząt jest fantastyczny. Zresztą zobaczcie sami:

Spróbujcie nauczyć się żonglować piłeczkami, plastikowymi talerzami albo wywijać kolorowymi podkolanówkami, potrenujcie diabolo. Samodzielnie wykonajcie sprzęt do żonglowania i skorzystajcie z filmów instruktażowych: żonglerka piłkami, skarpety poi.

Jak zrobić piłeczki do żonglowania

Materiały: skarpetki rajstopowe, balony, kasza lub ryż, nożyczki, miarka do kaszy.

Weź jedną skarpetkę, nasyp do niej odmierzoną ilość kaszy lub ryżu. Piłeczki do żonglowania powinny mieć tą samą masę, dlatego nasypujemy do każdej piłeczki taką samą ilość kaszy, np. pół szklanki. Dla mniejszych dzieci piłeczki powinny być lżejsze i mniejsze, dla starszych mogą być cięższe i większe. Gdy kasza jest tuż nasypana, skręcamy skarpetką i naciągamy ponownie na powstałą kulkę. Następnie odcinamy wąską część balonu, a balon naciągamy na piłkę. Czynność powtarzamy z drugim balonem, tym razem trzeba go naciągnąć tak, by zasłonić dziurkę po pierwszym balonie. Pierwsza piłka jest gotowa. Jeśli chcesz możesz z odciętej końcówki balona zrobić pasek na piłce naciągając go na środek piłki. Zrób teraz kilka następnych piłeczek.

Jak zrobić skarpety poi

Materiały: dwie długie najlepiej kolorowe podkolanówki, dwie piłeczki np. takie jak powyżej lub piłeczki tenisowe lub woreczki z kaszą czy fasolą.Do długich podkolanówek włóż piłeczki. Hura! Możesz już zacząć ćwiczyć!