WARTO ROZMAWIAĆ Z DZIECKIEM O EMOCJACJACH

           W szkole, podczas rozmów z naszymi uczniami, bardzo często nawiązujemy do emocji jakie im towarzyszą. Dlaczego to robimy? Ponieważ rozmowa o emocjach:

• pomaga dzieciom przyglądać się własnym uczuciom i wiązać je z konkretną sytuacją – to wzbogaca doświadczenie;
• pozwala rozumieć rzeczywistość: “podejmujesz jakąś decyzję, która ma określone konsekwencje”;
• rozwija świadomość siebie;
• poszerza słownik emocji (lepiej, trafniej nazywamy emocje);
• dzięki dzieleniu się swoimi emocjami z innymi (np. rodzicami, rówieśnikami) tworzymy więź, zawieramy  przyjaźnie;
• uczymy się zasad, które rządzą relacjami międzyludzkimi;
• poznajemy własny charakter, porównujemy go z innymi;
• dowiadujemy się, że nie wszyscy myślą i czują tak jak ja, że inaczej reagują – pokazuje to odmienność w zachowaniach i reakcjach ludzi oraz ich różnicach w pragnieniach i marzeniach;
• dzięki rozmowie o emocjach odkrywamy, że każdy posiada swój wewnętrzny świat uczuć i myśli, niezależny, niepowtarzalny – prawie jak linie papilarne na dłoni.  

Warto, żeby rozmowy o emocjach towarzyszyły nam, każdego dnia, w naszych domach.

CO MOGĄ ZROBIĆ RODZICE?

1. Wyjaśnijcie, że uczucia mają swoje przyczyny oraz że sposób ich wyrażania w określony sposób ma swoje konsekwencje (np. wstyd możemy próbować ukryć kłamstwem, ale będzie to miało swoje konsekwencje … ) – pozwólcie dzieciom doświadczyć konsekwencji ich postępowania i sposobu wyrażania emocji.
2. Pokażcie związek MYŚLI – EMOCJI – ZACHOWANIA – dziecko musi widzieć, że emocje pojawiają się na skutek naszych myśli, a to jak się zachowamy zawsze ma konsekwencje, uczmy jak wyrazić np. złość, aby konsekwencje społeczne były jak najmniej dotkliwe
3. Unikajmy stereotypów – ludzie mają różny poziom wrażliwości i sami podejmują decyzję, w jaki sposób zachować się w danej sytuacji. Nie generalizujmy, że np. dziewczynki bardziej coś przeżywają, a chłopcy nie mają uczuć, bo to nieprawda.
4. Odwołujmy się do bohaterów z literatury – czytanie książek, opowiadań, bajek daje dziecku możliwość utożsamiania się z postaciami, uczy rozwiązywać problemy, radzić sobie z trudnymi przeżyciami;
5. Bądźmy dobrym przewodnikiem, dajmy przykład własnym zachowaniem. Pokazujmy dzieciom nasze emocje, nawet jeśli są silne. Uczmy ich na własnym przykładzie, że nie zawsze radzicie sobie z własnymi uczuciami, że też zdarza się wam mieć gorszy dzień czy też macie kłopoty, które was smucą, złoszczą – to uczy dzieci przeżywania smutku, porażki, paradoksalnie daje im siłę, że też sobie poradzą;
6. Rozmawiajmy z dziećmi o emocjach przeżywanych każdego dnia, nazywajmy co nas ucieszyło, zasmuciło, zaskoczyło itp. Młodsze dzieci mogą narysować, to co czują, starsze – prowadzić dziennik emocji, pisać wiersze i opowiadania.

 

Źródło:

http://spdavinci.pl/rozmawiac-dzieckiem-o-emocjach-zrobic-mowi-nic-mu-sie-chce/

Jak rozmawiać z nastolatkiem? 5 przydatnych wskazówek:

https://www.juniorowo.pl/rozmawiac-nastolatkiem-5-podpowiedzi-ktore-ulatwia-porozumienie/